ว่ากันว่าวัดกันโตคุจิมีต้นกำเนิดมาจากสำนักเน็นบุตสึที่เปิดในคาโดมะโดยเรนเนียว โชนิน ซึ่งเป็นหัวหน้าคนที่แปดของวัดฮงกันจิ เมื่อปลายศตวรรษที่ 15 ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 16 เคนชุนจิสึโกะ ลูกชายคนที่ 10 ของเรนเนียว เข้ามายึดครองโดโจ และกลายเป็นที่รู้จักในชื่อกันโตคุจิ ห้องโถงหลักหลังคากระเบื้องซึ่งว่ากันว่าสร้างขึ้นใหม่ในปี 1665 หอระฆังหน้าจั่วที่สร้างขึ้นในสมัยเอโดะตอนต้น และประตูซันมงซึ่งสร้างขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 17 ถือเป็นสมบัติทางวัฒนธรรมของจังหวัดโอซาก้า และทางเข้า ห้องพักแขก โชอิน และหอกลอง (ไทโคโระ) ล้วนเป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่จับต้องได้ที่ได้รับการขึ้นทะเบียนของประเทศ พื้นที่ 4,700 ตารางเมตรแห่งนี้เป็นที่ตั้งของต้นการบูรขนาดใหญ่ ซึ่งเมืองคาโดมะกำหนดให้เป็นต้นไม้อนุรักษ์