ศาลเจ้าแห่งนี้ได้รับการบูชาในฐานะเทพประจำท้องถิ่นของสึมุระโกะ อดีตจังหวัดเซตสึ รวมถึงเซนบะ นากาโนะชิมะ เคียวมาชิโบริ และอุตสึโบะ เป็นที่รู้จักอย่างสนิทสนมในชื่อ ``โกเรียวซัง'' แต่เดิมบริเวณนี้เรียกว่าสึบุระเอะ ซึ่งเป็นเวิ้งทรงกลมที่ปกคลุมไปด้วยต้นอ้อ และเริ่มขึ้นเมื่อศาลเจ้าสึบุระถูกสร้างขึ้นเพื่อบูชาเทพเจ้าประจำท้องถิ่น ว่ากันว่าสถานที่นี้ ชื่อของซึมูระเป็นการทุจริตของคำว่ามารุเอะ ในปี ค.ศ. 1594 ฮิเดโยชิได้รวมศาลเจ้าโคจิ อินูอิ ฮาจิมังกุ และศาลเจ้าเก็นโชริชะ เข้าด้วยกัน และต่อจากนั้นจึงได้ชื่อนี้ว่า ``ศาลเจ้าโกเรียว'' ตั้งอยู่ในใจกลางของการเงินเชิงพาณิชย์ เคยมีพ่อค้าจาก Senba และนักเรียนจาก Tekijuku และ Kaitokudo แวะเวียนมาบ่อยๆ นอกจากนี้ ตั้งแต่สมัยเมจิจนถึงปี 1926 โรงละครหุ่น Goryo Bunrakuza ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของโรงละคร Bunraku แห่งชาติในปัจจุบันก็ได้จัดขึ้นในบริเวณดังกล่าว และศาลเจ้าก็คึกคักไปด้วยบ้านแสดงและแผงขายของยามค่ำคืน